Sluiten
Een dienstverband van vijftig jaar bij dezelfde werkgever… Over uniek gesproken! En Paul Overbeek (66) knoopt er met veel plezier nog een jaartje aan vast bij Aqua+. “Ik werk nog steeds met heel veel plezier, dus waarom niet?”.
We gaan terug naar de zomer van 1973. Paul heeft net zijn loodgietersdiploma gehaald aan de LTS, 16 jaar oud. Met het diploma op zak begint de zoektocht naar werk. Hij klopt aan bij B. Walhof en Zonen, in 1973 een gerenommeerd Goors loodgietersbedrijf. “Ik had een afspraak met directeur Rudolf Walhof, die liet anderhalf uur op zich wachten. Maar ik mocht na de vakantie beginnen. Zo werd 27 juli 1973 mijn eerste werkdag.”
Ambachtelijk
“In de beginjaren was het vooral veel koper- en leiwerk. Ambachtelijk loodgieten. Dat vond, en vind ik, nog steeds prachtig. Het zal zo rond 1975 geweest zijn dat we de eerste sprinklerinstallatie monteerden. Rudolf had al snel door dat met sprinklers veel meer te verdienen viel dan met het traditionele installatiewerk. In 1977 was ik één van de vijftien werknemers toen Aqua+ werd opgericht. Van die groep ben ik de laatst overgeblevene.”
Paul maakte de groei en schaalvergroting van Aqua+ dus vanaf de start mee. Meer vestigingen en heel veel meer collega’s. “Het is door die groei wel minder persoonlijk geworden. Je kent lang niet iedereen meer. Soms verlang ik nog wel eens terug naar die tijd toen we nog maar met een paar man waren. Maar het kan niet anders, dat snap ik ook wel.”
Drie generaties Walhof
Paul maakte dus drie generaties Walhof mee als directeur: eerst Rudolf, daarna Michel en nu Bas-Jan. “Het klinkt gek, maar het voelt voor mij altijd of ik voor de familie Walhof werk. Ik kon en kan met alle drie uitstekend overweg. Met Michel heb ik op de lagere school in de klas gezeten, hij heeft iets langer doorgeleerd, haha! Natuurlijk was er wel eens wat, maar ik voelde altijd de waardering. In de beginjaren deed ik nog wat bijscholing. Ik moest de eindopdrachten doen in Den Haag. Werd ik op de trein gezet en daar ging ik… Dat was al een enorme belevenis. Het laatste jaar daarvan heb ik niet afgemaakt. Dat was bedoeld als je voor jezelf wilde beginnen. Maar ik het had het al uitstekend naar m’n zin en zag mezelf niet zo snel vertrekken. Da’s aardig uitgekomen, haha!.”
Fokker en de Grote Kerk
Als hij er een karwei uit moet pikken, dan schiet Fokker op luchthaven Schiphol hem als eerste te binnen. “Daar hebben we in de jaren 90 zo’n drie jaar aan gewerkt. Fokker was een bekende vliegtuigbouwer, het was voor ons een prachtig project. Maar twee jaar nadat we het miljoenenproject hadden opgeleverd ging Fokker in 1996 failliet. Daar is me toch een boel kapitaal vernietigd!”
Trots is Paul ook als hij langs de Grote Kerk op de Oude Markt in Enschede loopt. “Daar hebben we al het koperwerk aangelegd. Dat zit er nu nog allemaal aan. Liep je gewoon op hoogte door de goot. Levensgevaarlijk en tegenwoordig ondenkbaar. Op steigers tilden we al die buizen met de hand naar boven. Dat is ook een van de grote veranderingen en verbeteringen in het werk. Tegenwoordig heb je hoogwerkers, verreikers, tilliften en heftrucks. Veel veiliger en beter voor je lichaam natuurlijk. Het staat me ook nog bij dat we anderhalf jaar boven onze macht schroeven in beton moesten boren. Toen heb ik er een tijdje uitgelegen met schouderproblemen, gek hé?”
Werkende pensionado
Paul is alweer negentien jaar gestopt met het aanleggen van sprinklerinstallaties en stapte over naar het uitvoeren van testbeurten. Hij heeft een leuke band opgebouwd met de ongeveer zeventig klanten die hij eens in de twee weken bezoekt. “Daar kennen ze me nu wel, ja. Hartstikke fijn werk en je blijft er fit bij: 8000 stappen per dag haal ik wel. Daarom ga ik ook nog een jaartje door na mijn pensioen met vier dagen in de week. Prima te doen.”
Of het zo moet zijn; Bjorn, de zoon van Paul, werkt al sinds 2007 bij Aqua+ als servicemonteur. Het onderschrijft maar weer eens het familiaire karakter waar Aqua+ zo trots op is.
Paul verheugt zich op de bijeenkomsten met de zogeheten pensionado’s van Aqua+. “Jongens die ik al jaren ken en waar ik lang mee gewerkt heb. Mooi om daarmee op stap te gaan en herinneringen op te halen. Ook aan de collega’s die ons ontvallen zijn.”